Mirjam: “Politieonderzoeker is mijn eerste baan in Nederland”
De loopbaan van Mirjam Holleman is alles behalve saai. Ze studeerde antropologie aan de VU, vond in Nederland geen baan en dus vertrok ze naar Polen om daar bij een IT service desk te werken. Hierna promoveerde ze met haar proefschrift ‘Attitudes over beperkingen’ aan de universiteit… in Alabama! Terug in Nederland dachten werkgevers weer vooral in onmogelijkheden, totdat Ctalents Mirjam aan de Politie koppelde. Nu onderzoekt ze hoe de Politie in verbinding kan blijven en met diversiteit om kan gaan. Tijd voor een paar vragen aan deze kickass medisch antropoloog en slechtziende ervaringsdeskundige*.
Kun je iets over je onderzoek vertellen?
“Mijn onderzoek richtte zich op attitudes richting beperkingen. Met zowel kwalitatieve als kwantitatieve methodes onderzocht ik wat men normaal gesproken van mensen verwacht en waar de mismatch bij mensen met een beperking zit. Interessant genoeg merkten we dat vooral mensen die wat ouder waren (in Polen, waar het onderzoek plaats vond) fysieke arbeid belangrijk vonden. De mismatch met verwachtingen is dan groter; dat betekent niet meteen dat ze meer bekrompen of stigmatiserend zijn. Ze zijn meer gefocust op zorgen voor mensen met een beperking, niet op empowerment of inclusie. Jongeren zijn meer gefocust op participatie.”
Hoe kwam je überhaupt in Polen en Alabama terecht?
“Nadat ik antropologie had gestudeerd kon ik in Nederland geen passende baan vinden. Uiteindelijk had ik mijn CV op een Europees platform gepost en kreeg ik een bericht uit Polen. Ik heb daar 2 jaar bij een IT servicedesk gewerkt. Hoewel het werk interessant was, was de omgeving wat gevaarlijk voor mij. Ik heb een bindweefsel aandoening waardoor snel mijn gewrichten uit de kom gaan. Nadat ik twee keer ben uitgegleden op het ijs en mijn nek uit de kom raakte, kon ik helaas mijn werk niet meer doen. In Nederland waren werkgevers weer niet enthousiast, maar in Alabama kon ik aan de PhD beginnen.”
“Op dezelfde banenmarkt waar die werkgever zei dat mij aannemen geen nut zou hebben, stond ook een kraampje van Ctalents. Daarna hebben zij contact met me opgenomen voor een intakegesprek.”
Hoe kan het nu dat je met jouw CV in Nederland moeite had werk te vinden?
“Dat is wel vreemd, eigenlijk. Hier vragen werkgevers direct naar de banenafspraak indicatie. Ik kreeg zelfs te horen dat het ‘anders geen nut voor ze had’ om mij aan te nemen. Natuurlijk begrijp ik dat het voor werkgevers prettig is, maar mijn andere kwaliteiten doen er toch ook toe? De banenafspraak is bedoeld om te helpen, maar het is ook moeilijk om erin te komen. Als werkgevers dan wel vinden dat je dit nodig hebt, val je tussen wal en schip. Ik ben zeker niet de enige met dit probleem. Als je eenmaal de indicatie hebt, is het trouwens wel best goed geregeld.”
Maar nu zit je bij de Politie! Hoe ben je daar terecht gekomen?
“Op dezelfde banenmarkt waar die werkgever zei dat mij aannemen geen nut zou hebben, stond ook een kraampje van Ctalents. Daarna hebben zij contact met me opgenomen voor een intakegesprek. Ze vroegen naar mijn achtergrond, welk werk bij mij zou passen en in welke richting ik al had gesolliciteerd. Het was fijn dat er persoonlijker naar mij werd gekeken en dat ik niet met allerlei papieren mijn beperkingen hoefde te bewijzen.
Het intakegesprek was in oktober 2019 en in februari 2020 kreeg ik te horen dat de Politie wel in mij geïnteresseerd was. Dus ik heb gesolliciteerd en na een lang proces met allerlei screenings en heel veel formulieren was ik aangenomen! Nu werk ik als onderzoeker bij de Politie. Het onderzoek dat ik aan het oprichten ben gaat over verbinding, zowel intern als extern. Dus: hoe gaan we om met diversiteit bij collega’s en in de hele organisatie? Daarnaast gaat het ook over verbinding met de maatschappij en alle burgers.
Mooi doel. Hoe onderzoek je dat?
“Het is eigenlijk hetzelfde soort proces als mijn onderzoek voor de universiteit in Alabama. Het begint met literatuuronderzoek. Wat staat de verbinding met de maatschappij in de weg? Daarnaast kijk ik intern naar de Politie-identiteit. Is er één beeld wat Politie inhoudt of heeft iedereen andere ideeën? De een is meer van de regeltjes en de wetten, de ander meer van specifiek naar situatie kijken en verbinding zoeken? Clasht dat? Wat ik doe is een meetinstrument ontwikkelen om zowel de Politie identiteit te monitoren als ook verwachtingen van burgers naar ‘hun Politie.’
Verschilt dit per district, eenheid, of doelgroep? Het is belangrijk om te weten wat de verwachtingen zijn om daarop in te kunnen spelen. Ook is het belangrijke om te monitoren of er een gedeeld beeld is van wat ‘Politie zijn’ inhoudt, wat dit beeld het meest kenmerkt binnen een bepaald district, en klopt het beeld dat Politie mensen van zichzelf hebben met wat er in de maatschappij van ze wordt verwacht? Voor dit onderzoek kunnen we veel van dezelfde methodes gebruiken die ik ook in mijn onderzoek in Polen had toegepast – vanuit cognitieve antropologie.”
En, hoe bevalt je baan?
“Ik vind het zo tof! Ik had laatst een gesprek met andere onderzoekers en dat gaf me echt energie. We konden elkaar tips geven over onderzoeksmethoden enzo. Ik zit hier echt goed op mijn plek. Het is ook fijn dat ik vanuit huis kan werken en ik nu Dragon op mijn computer heb. Hiermee kon ik typen en mijn computer bedienen met mijn stem toen mijn schouder weer uit de kom raakte. Het is fijn dat ik toen toch gewoon door kon werken. Officieel heb ik een contract tot oktober maar mijn collega’s zeggen al dat ik sowieso moet blijven en dat ze voor me willen lobbyen. Het is heel fijn om deze baan te hebben en ook om terug in Nederland te zijn. Ik ben deze keer wel van plan om te blijven!”.
Ben je op zoek naar banen voor mensen met een beperking? Klik hier.