Wat is nou eigenlijk de grootste uitdaging voor een slechtziende? Studeren of werken?

Een studiekeuze maken

Toen ik in 5 vwo zat ben ik me gaan oriënteren op mijn studiekeuze. Heel lastig als je 17 bent, want je weet nog helemaal niet wat je écht leuk vindt. Voor mij viel de keuze op de studie Bouwkunde aan de TU Delft. Nu alleen nog eindexamen doen. Tijdens het examenjaar werd er een oogaandoening bij mij geconstateerd. Het zal allemaal wel, dacht ik. En ik ging op rijles. Ik slaagde meteen. Niet voor mijn vwo helaas. Dat kostte me nog een jaartje.

Studeren veranderde mijn leven

In het eerste jaar van mijn studie veranderde mijn hele leven. Ik ging op kamers. Ik genoot van de vrijheid en maakte mijn eigen keuzes. Ook merkte ik af en toe iets van mijn oogaandoening. Ik maakte er grapjes over. De studie was best zwaar. Daarbij waren er veel leuke dingen te doen als student. Ik haalde lang niet alle vakken en dat bleek een zware last in de jaren daarna. De studie vergde veel tijd. Vaak werkte ik meer dan 80 uur in de week. Soms werkte ik ’s nachts door. In mijn derde jaar begon ik last te krijgen van mijn beperkte zicht en ging ik maar eens langs de decaan. Ik had moeite met het hoge tempo waarop je op de computer moest tekenen. Wat als het nog erger wordt? De decaan vertelde mij: ‘Je krijgt een half jaar extra studiefinanciering. Hoera!’ Niks hoera, dacht ik. Ik heb elk kwartaal een extra week de tijd nodig, geen extra geld. Maar dat kon uiteraard niet. Ik ging mijn studiejaren anders indelen. Niet de gebruikelijke 60 punten per jaar, maar 45. Dan had ik voor alle vakken wat meer tijd. Dit leverde me inderdaad meer punten per jaar op. Maar nog geen 45. Het werd een lange studie.

Liever stage lopen dan studeren

Ik wilde vanaf het begin al graag stage lopen en in het bestuur van een studievereniging. Ga ik dat dan niet doen omdat ik slechtziend ben? Dacht het niet. De stage bij een projectontwikkelaar vond ik veel leerzamer en leuker dan mijn studie. Ik bleef er na de stage 2 dagen per week werken. Ze boden me een fulltime contract aan en eigenlijk wilde ik dat aannemen. Maar die studie…
Uiteindelijk zag ik in 2014 nog maar 15% toen ik mijn studie afrondde. Het was een martelgang geworden. Ik wilde sinds 2012 eigenlijk helemaal niet meer studeren. Maar ik wilde per se het papiertje. Ik dacht dat ik dat nodig ging hebben.

Eindelijk op zoek naar een baan

Begin 2015 kon ik dus eindelijk op zoek naar een baan. Hallo, ik ben Victor, ik wil architect worden en ik ben slechtziend. Geen reactie. Snap ik ook wel. Op papier zou ik mezelf ook niet aannemen. Ik wilde me ergens kunnen presenteren. Maar ik kreeg die kans niet. Op internet vond ik Ctalents. Een bedrijf dat de essentiële schakel is tussen de onzekere werkgever en de enthousiaste werkzoekende met een visuele beperking. Een wereld ging open. Bij de eerste sollicitatie werd ik aangenomen. Blij als ik toen was bleek de functie niet ideaal voor mij. Ik moest in hoog tempo tekenen zonder mijn eigen inbreng. Daar heb ik geen meerwaarde. Ik kan beter de ontwerper zijn. Niet de uitwerker. Dus ging ik weer op zoek. Ik vond een mooie vacature en ik belde Ctalents. Zij hadden ook nog een interessante optie. Ik solliciteerde op beide functies en werd bij alle twee gekozen. Zowaar een luxe probleem. Ik heb nu een baan waarin ik zonder te hoge tijdsdruk al mijn energie kan steken in de werkzaamheden waar ik goed in ben.

Vier jaar geleden zat ik dus nog met mijn handen in het haar. Inmiddels heb ik een perfect passende baan, met een salaris waar menig slechtziende jaloers op zal zijn. Dat zeg ik niet om op te scheppen maar om hoop te geven aan alle slechtzienden met ambities die geblokkeerd lijken te worden door hun beperking. Je moet er soms voor vechten en om hulp durven vragen. Dan is alles mogelijk. Wees vooral eerlijk naar jezelf en ken je eigen mogelijkheden.

Ben je blind of slechtziend? Wij hebben banen voor mensen met een visuele beperking.